Maglina Sova se nalazi na približno 2 hiljade svetlosnih godina od Zemlje i jedna je od retkih objekata svoje vrste u Mesijeovom katalogu. U pitanju je planetarna maglina, kojih u katalogu inače ima samo četiri. Ime je dobila zbog dve tamne fleke koje su neke posmatrače podsetile na sovine oči. Vrlo je neobična, a posebno zbog činjenice da je belog patuljka u centru lakše posmatrati nego bleđi gasoviti deo koji ga okružuje.
Jedna od teorija do koje su astronomi došli da bi objasnili neobičan izgled magline obuhvata eksploziju nekadašnjeg crvenog džina, u kojoj je nastao spoljašnji sloj gasa. Potom su zvezdani vetrovi formirali i unutrašnje slojeve, a unutar najdubljeg (najbližeg centru) sloja se nalazi bipolarna struktura koja je odgovorna za sličnost sa velikima očima.
Ovu maglinu je prvi zabeležio, tačnije nacrtao, Vilijam Parsons 1848. godine. Njegova skica je sigurno doprinela nazivu magline, s obzirom na to da je unutar magličastih slojeva nacrtao i “oči“. Mada, maglinu je otkrio skoro vek ranije – februara 1781. godine francuski astronom Pjer Mešen, koji je ujedno bio i prijatelj Šarla Mesijea.
Kao planetarna maglina klasifikovana je tek 1837. godine.
Maglina Sova ima magnitudu 9.9, što znači da su potrebni bolji uslovi i mračnije nebo za posmatranje, i to moćnijim teleskopima. Neki astronomi su pak uspeli da je opaze koristeći jače dvoglede, na zabačenim mestima izolovanim od svetlosnog zagađenja. Nalazi se odmah ispod asterizma Velika Kola (deo sazvežđa Veliki Medved), što je olakšavajuća okolnost za posmatrače jer je maglinu inače teško videti. Njen prečnik na nebu je oko 10 puta manji od prečnika punog Meseca, pa ljudi imaju poteškoća sa uočavanjem magline.
Naslovna fotografija: Ova slika M97 napravljena je spajanjem gomile fotografija dobijenih iz 24 sata ekspozicije, što potvrđuje koliko je teško posmatrati ovu maglinu (u poređenju sa njom, jasnu sliku Orion magline je moguće dobiti sa manje od pola sata ekspozicije). Izvor: NASA Apod (Keith Quattrocchi).
